Hoe je steeds meer kunt genieten van je levenspad
Deze blog schrijf ik vanuit Ibiza. Het gaat niet over Ibiza en toch ook weer wel. Ik ben namelijk vaak verdwaald in mijn leven. En Ibiza is een eiland waar ik volgens mij niet kan verdwalen of vanaf kan vallen. Het is hemelsbreed zo’n 35 bij 20 km. Bovendien struikel je over de Nederlanders wat erg geruststellend is bij het gevoel van paniek dat in mijn geval gepaard gaat met verdwalen.
En verdwalen kan ik. Ooit, lang geleden, voor de uitvinding van de TomTom ben ik verdwaald in plaatsen als Epe en in Heerde. Ja, gewoon in eigen land. In het laatste geval was ik daar ’s nachts rond een uur of één aan het rondrijden. Ik heb geen idee meer wat ik daar deed of waar ik vandaan kwam maar hoe dan ook kon ik de snelweg niet vinden. Een uur later, na diverse foute afslagen, een huilbui, en een ‘adem-in-adem-uit’ sessie heb ik een fietser klem gereden die mij na de eerste schrik met één handbeweging de snelweg kon aanwijzen. Vlug sloeg ik de afslag naar de snelweg op, op weg naar de veilige beschutting van mijn eigen huis.
‘De metafoor van de weg zoeken en verdwalen
herken ik op veel manieren in mijn leven’
Dus de keuze voor Ibiza speelde een belangrijke rol in de afweging om mijn time-out hier door te brengen. Een time-out om, niet voor de eerste keer, de weg terug te vinden in mijn leven. Maar wat is de weg terug eigenlijk? En wanneer was ik dan op de heenweg? De metafoor van de weg zoeken en verdwalen herken ik op veel manieren in mijn leven.
Dat begon toen ik een jaar op acht was. Ik was boos op mijn moeder en had mijn koffertje gepakt, klaar om te verdwalen. Daar stond ik in de deuropening van de voordeur in mijn rode jurkje met gele bloemetjes met mijn kinderkoffertje stevig in mijn kinderhand geklemd. Waar ik heen zou gaan, wist ik niet. Alleen dat ik wilde gaan omdat ik boos was. Dat zou zich later nog vaak herhalen. Maar met de reactie van mijn moeder zonk de moed me in de schoenen. Ze glimlachte breeduit zoals een volwassene dat doet bij zo’n vertederende kinderactie. Nadat ik haar mijn meest boze blikken had gezonden, heb ik mijn koffertje mokkend weer uitgepakt. Blijkbaar was ik er nog niet aan toe om op reis te gaan.
Terugkijkend op dat moment, vele jaren ouder en wijzer realiseer ik me dat ik natuurlijk al op reis was. Op mijn eigen levenspad want het leven is één grote reis waarbij je alleen maar (op) je eigen weg kunt lopen. Af en toe verdwaal ik, soms neem ik een ‘verkeerde’ afslag en loop dan een poosje verdwaasd rond. Maar gaandeweg, stap voor stap, heb ik leren genieten van de weg. Want hoeveel bochten, kronkels, kruispunten en hobbels er ook op mijn pad liggen, de uitdaging en het (levens-)plezier zit in hoe ik de weg loop. Hoe ik opsta als ik val. Ik heb de neiging jaloers te kijken naar iemand die vrolijk fluitend een stukje door een prachtig groen bos of paars heideveld loopt. Maar ik weet niet wat er gebeurt als diegene een bocht om slaat of achter een heuvel verdwijnt. Om maar niet te spreken van de onherbergzame, schier onbegaanbare paden van veel mensen in dit leven.
‘Het gaat niet om welke weg je inslaat
maar om welk spoor je achterlaat’
(onbekend)
Af en toe sta ik even stil of loop een stukje langzamer. Om te voelen ‘waar sta ik op dit moment en waar wil ik naar toe?’ Dan realiseer ik me vaak dat het ook niet gaat om welke weg ik insla maar om welk spoor ik achterlaat. Als ik durf te verdwalen, sla ik vaker een onbekende weg in of neem een spannende kruising waardoor mijn spoor verandert. Met verrassende uitkomsten. Zoals de afslag naar Utrecht die ik vanuit het niets volstrekt intuïtief heb genomen en waar ik me vanaf de eerste seconde thuis voelde.
Kortom: onderweg zijn op mijn eigen pad, genieten van onderweg zijn, verdwalen en voelen ‘dit is mijn weg’ dat is mijn leven! En ik leef het voluit. Waarbij ik altijd de weg terug vind in het thuiskomen bij mezelf, mijn eigen welkom, mijn eigen bedding.